Osmanlı Devleti’nin dağılma sürecinin hızlandığı yıllarda, 1805 tarihinde Diyarbakır’da doğan ve yaşamının büyük bir kısmını bu şehirde geçiren Şaban Kâmî Efendi, Diyarbakır’ın önde gelen divan şairlerindendir. Şairliği yanında hattatlığıyla da öne çıkan Kâmî Efendi, şiirlerinde yer yer görsellikten de faydalanmıştır. Divanında, şekil ve ifade açısından dikkat çeken gazellerden birisi “Ġazel-i ber üslūb-ı Şāhingirāy” başlıklı gazelidir. Bu gazelde Kâmî, divan şiirinde cinas, kalb, iştikak sanatı gibi edebî sanatlar içerisinde değerlendirilen ve araştırmacılar tarafından “anagram şiir” olarak adlandırılan deneysel bir şiir kaleme almıştır. Kâmî, bu gazeli, düz yazı haricinde, bir de iç içe geçmiş daireler şeklinde bir görsellik oluşturacak biçimde sanatlı bir gazel şeklinde ikinci kez yazmıştır.

Gazel, art arda daire şeklinde yazılan beyitlerle görsel bir şiirin vücut bulmuş halidir. Merkezindeki “ra” harfinden okla gösterilen yöne doğru bir daire oluşturacak şekilde okunduğunda, her dairenin bir beyit teşkil ettiği görülür. Dairelerin kesişim noktasında bulunan kelimeler ise hem birinci beytin hem de kendisinden sonraki beytin ortak kelimesi olarak kullanılmaktadır. Ayrıca her beyit “ra” harfi ile başlayıp “ra” harfi ile bitmektedir. 

Kâmî’nin şiir yazarken görsel sanatı da kullanması, şiirinde yeni mazmun ve manalar kullanarak, okuyucunun imge dünyasında yeni ufuklar açması, kendinden sonra gelen birçok şairi de etkilemiştir. Özellikle farklı söylem ve görsel şiirleri ile XIX. yüzyılda divan şiirine kendi muhitinde farklı bir soluk getirmiştir.