en ilk geldiğim zamandan bu yana, bu kimliği, bir zamanlar bu şehre “Amid-i SevdaKara Amid” dedirten ve şehrin camisinde, kilisesinde, konağında, kütüphanesinde, kaldırım taşında hayat bulan kurşuni bazalt taşta gördüm. Eski şehri çepeçevre kuşatan görkemli surlarda bu asil ruhu hissettim.

Gördüm ki, avlulu evlerin fıskiyelerinde şakırdayan, Dicle’de coşan, Hamravat’ta şifa sunan su, her bir damlasıyla bu kimliğe katkı sunuyor. Toprağının bereketiyle cömertleşen ve misafiri el üstünde tutan insanı, bakırcısı, gümüşçüsü, dengbeji, halk aşığı, köydeki koyun çobanı, kınalı elli genç kızlarıyla, bu şehrin eşsiz kimliğinin bir parçası oluyor.

Diyarbakır bir “sevda” şehridir. İnce bir nazar ve demlenerek bugüne gelen kültürüyle; inançları, gelenekleri, mimari eserleri, renkleri ve sesleriyle yeniden anlaşılmayı bekleyen bir medeniyet diyarı. Diyarbakır’ı sevmek için bu şehri tanımak ve yaşamak gerek.

Biz de bu niyetle, bu şehri daha iyi anlamak ve daha iyi anlatmak arzusuyla çıktık yola. Her bir taşını, saklı güzelliklerini, bu şehri Diyarbakır yapan bütün inceliklerini anlatmanın ve yaşatmanın heyecanıyla… Arzumuz, geçmişten aldığımız ilhamla, bugünü yarınlara taşıyabilmek.

“Kökü mazide olan” bu eşsiz şehrin “âti”si biziz. Kulak verip dinlersek, görünen yüzü kadar, görünmeyen bir diyardan da bize seslendiğini duyabiliriz. Çayönü’nden, Körtik Tepe’den kopup gelen bu sesin, bir gün batımında Zerzevan Kalesi’nin taş duvarlarına çarptığını, bir kuş uçumu gidip Eğil kayalıklarındaki bir Assur kabartmasında, Ulu Camii’nin alınlığında, surların burçlarında, hanların cıvıltısında, Makam Dağı’nın ulviyetinde kendine yer bulduğunu görebiliriz.